شکرلله که مرا چشم تری هست هنوز

از غم عشق تو اشک بصری هست هنوز

باک از آتش عشق تو ندارم عشقم

بهر سوزاندن جانم جگری هست هنوز

صبح ها بهر مناجات ، تو خواندی ما را

پس در این قلب ز مهرت اثری هست هنوز

بار و بندیل نبستیم ولی می گوییم

در ره عشق تو مرد سفری هست هنوز

دار عشق تو چه زيباست است اگر سر باشد

جهت زینت این دار سری هست هنوز

قول دادم که پرم سوخته باشد در شمع

آه ... نزد من پروانه پری هست هنوز

همه خوبند ولی حال گدایان بهتر

شکر دارم که گدا را سحری هست هنوز

 ناله زد "ینصرنی" معنیَش این باشد که

جلوی نیزه ی دشمن پدری هست هنوز

یارها رفته و شش ماهه فقط جامانده

جهت ذبح شدن یک پسری هست هنوز

سروده جعفر ابوالفتحی

نگاهش دم به دم اعجاز کرده

که او را اینچنین ممتاز کرده

به لطف دستهای کوچک خود

گره های بزرگی باز کرده

غم خانه خراب می شود تا شش ماه

می سوزد و آب می شود تا شش ماه

هر کس که دعایی بکند از امشب

با لطف تو مستجاب می شود تا شش ماه

×××

تا نام شما روی لب ما باشد

روشن تر از این روز،شب ما باشد

سوگند به نامت ای علیِّ اصغر

دم از تو زدن تاب و تب ما باشد

×××

روشن شب تار می شود از امشب

غم پا به فرار می شود می شود از امشب

فصل دل عشاق علیِّ اصغر

شش ماه بهار می شود از امشب

×××

هستم همه شب یاد تو ای شه زاده

محتاج به امداد تو ای شه زاده

ای کاش که امر فرج امضا بشود

از برکت میلاد تو ای شه زاده

سیدمجتبی شجاع

بیا که سیر چمن در بهار باید کرد

ز طرف  باغ ولایت گذار باید کرد

یگانه لالۀ نشکفتۀ حسین شکفت

بیا که رو به سوی لاله زار باید کرد

برای دیدن این غنچۀ تماشائی

گلاب اشک به راهش نثار باید کرد

مدینه از قدم او بهشت امید است

بیا که رو به سوی آن دیار باید کرد

اگر چه مصحف عمرش تمام شش ورق است

به عمر کوته او افتخار باید کرد

شب ولادت او شد بهار شادی و غم

اگر چه زین دو یکی اختیار باید کرد

به آستانۀ باب الحوائج ای مسکین

به غیر عرض توسل چه کار باید کرد؟

همیشه خوانده ام  او را به وقت شادی و غم

که نام نامی او را شعار باید کرد

ز خاک درگه او بر مدار سرای دل

که کسب عزّت و قدر و وقار باید کرد

شبی به کرب وبلای حسین، محفل اُنس

به یاد اصغر او برقرار باید کرد

گه شهادت خود با تبسمش می گفت

که عشق را به جهان پایدار باید کرد

به مهر او چو «وفائی» همیشه رو کن، دل

که فکر روشنیِ شام تار باید کرد

سید هاشم وفایی

هر چند کلاس درس او یک واحه ست
راهی که به آن جا نرسد بیراهه ست
پیران همه طفل مکتب او هستند
این پیر طریقتی که خود شش ماهه ست

جلیل صفربیگی

اصغر ای دردانه ی ارباب عشق

اختری در دامن مهتاب عشق

 

ای گلِ خورشید رنگ فاطمه

هستی بابا، قشنگ فاطمه

 

ای رخت آیینه ی حیدر نما

حیدر شش ماهه ی کرب و بلا

 

تو بزرگی گر به ظاهر کوچکی

در میان خوب رویان هم تکی

 

دست های کوچکت مشکل گشاست

چشم های خسته ات دارالشفا ست

 

بند قنداقت بُوَد حبل المتین
اشک چشمت زمزم اهل یقین

با تبسم لعل لب را باز کن

می خرم نازِ تو را من، ناز کن

 

حوریان محوِّ رخِ مه پاره ات

کعبه ی خیل ملک گهواره ات

 

گردش چشمان تو عشق آفرین

رشته ی قنداقه ات حبل المتین

 

زینت آغوشِ دامانِ رباب

آینه گردانِ رویت آفتاب

 

عالم و آدم همه محتاج تو

بر سر دوش پدر معراج تو

 

بسته بر هر تار موی تو نجات

تشنه ی لب های آب فرات

 

کودکی اما به معنا پیرِ عشق

روی دستم می کنی تفسیر عشق

 

آمدی فارغ ز تنهایی شدم

از تماشایت تماشایی شدم

چشم یعقوب مسیل نیل است

کودکی در بغل راحیل است

می توان خواند ز پیشانی طفل

چون مسیحا نفس انجیل است

آیه ها می چکد از لعل لبش

گریه اش لحن خوش ترتیل است

بال فطرس شده گهواره ی او

سایه بانش پر جبرائیل است

علوی زاده ای از نسل خلیل

این پسر، کنیه اش اسماعیل است

خنده اش روح غزل های بهار

خنده اش شعر پر از تمثیل است

 عرشیان سر خوش آهنگ و طرب

تار و دف در کف اسرافیل است

ریسه آویخته از عرش به فرش

این هنرمندی میکائیل است

مات و مبهوت ملائک دیدند

خنده ای بر لب عزرائیل است

رونقی داده به بازار شعف

 حجره ی غصه و غم تعطیل است

صدقه می دهد امشب  آقا

دست هر حور و ملک زنبیل است

چه صف طول و درازی دارند!

آخرین کس ته صف هابیل است

هاتفی گفت به ارباب بهشت

 پسرت مایه ی فخر ایل است

وقت کوچ است، برو قافله دار

نفرات سفرت تکمیل است

وحید قاسمی

علی اصغر تو رشک آسمانی
تویی که یوسفان را دلستانی
اگر عمر تو در شش ماه طی شد
هزاران سال ذکرِ عاشقانی

این کیست که جامِ ما پر از مُل کرده
این شور و نوا به ما تقبّل کرده
در گلکده‌ی رباب و ارباب حسین
یک دسته گلِ‌ محمدی گل کرده

فرزند حسین بن علی، تاب نداشت

در فکر عطش بود و علی خواب نداشت

از هرم عطش، لبان اصغر می سوخت

رنگی به رخش، نوگل ارباب نداشت

لبخند به رخسار پدر می زد وبعد

دریای لبانش به خدا، آب نداشت

حلقوم ظریف، نازک طفل رضیع

سهمی به جز از سه شعبه ناب نداشت

گهواره شده خالی و لالایی نیست

جز دیده پر ستاره ،ارباب نداشت

این هم سند غریبی ثارالله

بیچاره رُبابش، دُر نایاب نداشت


محمدمهدی عبدالهی

السلام علی الطفل الرضیع

در هر طرفی لشکر کین پا شده است

در دور و برت ،ببین که غوغا شده است

من مانده ام و ناله و اشکان رباب

انگار سر رأس تو، دعوا شده است

محمدمهدی عبدالهی