يك بار حضرت علي (ع) مقداري جو از يك يهودي به وام گرفت، يهودي در گرو وام چيزي طلبيد، علي (ع) چادري پشمين متعلق به فاطمه (س) را نزد يهودي به گرو نهاد.
يهودي آن را در اطاقي گذاشت و چون شب شد زن او براي كاري به آن اطاق وارد شد و مشاهده كرد نوري در آنجا مي درخشد كه همه اطاق، از آن روشن است. نزد شوهر خود بازگشت و خبر داد كه در آن اطاق نوري بزرگ و درخشان ديده است، يهودي از گفتار زنش شگفت زده شد و فراموش كرده بود كه در آن اطاق چادر فاطمه (س) است. با شتاب برخاست و به آن اطاق آمد و مشاهده كرد نور چادر حضرت زهرا (س) است كه از هر سو پرتو افكن است، چنان كه گويي ماه درخشاني از نزديك مي تابد! تعجب كرد و بيش از پيش در محل چادر خيره شد و دريافت كه آن نور از چادر فاطمه (س) است. از خانه بيرون آمد و نزد وابستگانش شتافت و زنش نيز وابستگان خود را خبر كرد و حدود هشتاد تن از يهوديان گرد آمدند و اين موضوع را مشاهده كردند و همه به دين اسلام در آمدند.

بحار، ج 43، ص 40 و خلاصه اي از اين روايت در مناقب شهر آشوب، ج 3، ص 117 و 118 ـ منتهي الآمال، ص 160.

با موی سفید و رو سیاهی چه کنم
بابار گناه و بی پناهی چه کنم
گر دست مرا علی نگیرد فردا
آن روز به درگاه الهی چه کنم؟

مولای رادمردان هنگامی که عمرو بن عبدود را کشت، به لباس های فاخر و تجهیزات جنگی او دست نزد. برخلاف پهلوانان عرب که پس از کشتن حریف، او را لخت و عور می کردند و برخی حتّی از سر عداوت و دنائت، مقتول را مُثله می نمودند، قهرمان با فتوّتِ اسلام، هرگز حریم حریف را نشکست و او را بسیار محترمانه در میدان رها کرد. عمر بن خطّاب به حضرت علی علیه السلام اعتراض کرد و گفت: چرا لباس هایش را نکندی که زره اش سه هزار می ارزید و مانند آن در میان عرب پیدا نمی شد. پاسخ داد: شرمم آمد که لختش کنم.

وقتی که خواهر عمرو بن عبدودّ به بالای سر جنازه برادرش رسید و او را با لباس های گران بهایش دید، بی اختیار گفت: «ما قَتَلَهُ اِلاّ کفْوٌ کریمٌ / قاتل برادرم همآوردِ بزرگواری بوده است.» و پرسید که برادرم را چه کسی کشته است؟ پاسخ دادند: علی بن ابی طالب. خواهر عمرو بن عبدودّ تا نام علی علیه السلام شنید با افتخار گفت:

«قاتله کفْوٌ کریمٌ / قاتل برادرم همآورد بزرگواریست.» و اضافه کرد: برادرم خود همیشه آرزو می کرد، روزی که بالاخره کشته می شود به دست مرد کریمی کشته شود، و سپس در رثای برادر مقتولش مرثیه ای سرود به این ترتیب:

لو کانَ قاتلُ عَمروٍ غیر قاتِله * لکنتُ اَبکی علیه آخرَ الابدی

لکنَّ قاتلَه مَن لایعابُ به * مَن کانَ یدعی قدیما بیضةَ البلدی

- اگر قاتل برادرم غیر از علی بود، تا ابد برایش می گریستم، ولی قاتل برادرم مردی است که بر او عیبی نیست و کسی است که از قدیم، بزرگ مرد شهر و ماه مکه خوانده شده است.

افزون بر این مرثیه، خواهر عمرو بن عبدودّ مرثیه بلند دیگری نیز دارد که در آن بیش از آن که در مرگ برادرش بنالد، به قاتل برادرش - یعنی حضرت علی علیه السلام - می بالد و فتوّت و جوانمردی مولا علی علیه السلام را می ستاید.

جوانمرد اگر راست خواهی ولیست * کرم، پیشه شاه مردان علیست

حیدرانه ها
(داستان های شیرین و مستند از شجاعت حضرت علی (ع))

محمد صحتی سردرودی

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: أَفْضَلُ الزُّهْدِ إِخْفاءُ الزُّهْدِ.

و درود خدا بر او فرمود: برترين زهد، پنهان داشتن زهد است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏إِمْشِ‏ ‏بِدائِکَ‏ ما مَشى بِکَ.

و درود خدا بر او فرمود: با درد خود بساز، چندان که با تو سازگار است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ما أَضْمَرَ أَحَدٌ شَيْئاً إِلّا ‏ظَهَرَ ‏فِى‏ ‏فَلَتاتِ‏ ‏لِسانِهِ‏ ‏وَ ‏صَفَحاتِ‏ ‏وَجْهِهِ‏.

و درود خدا بر او فرمود: کسى چيزى را در دل پنهان نکند جز آنکه در لغزشهاى زبان، و رنگ رخسار، آشکار خواهد شد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: يَابْنَ ادَمَ إِذا رَأَيْتَ رَبَّکَ سُبْحانَهُ يُتابِعُ عَلَيْکَ نِعَمَهُ ‏وَ ‏أَنْتَ‏ ‏تَعْصِيهِ‏ فَاحْذَرْهُ.

و درود خدا بر او فرمود: اى فرزند آدم! زمانى که خدا را مى‏بينى انواع نعمتها را به تو مى‏رساند و تو معصيت کارى، بترس.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مِنْ کَفَّاراتِ الذُّنُوبِ الْعِظامِ إِغاثَةُ الْمَلْهُوفِ، وَ التَّنفِيسُ عَنِ الْمَکْرُوبِ.

و درود خدا بر او فرمود: از کفاره گناهان بزرگ، به فرياد مردم رسيدن، و آرام کردن مصيبت ديدگان است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏مَنْ‏ ‏أبْطَأ ‏بِهِ‏ ‏عَمَلُهُ‏ ‏لَمْ‏ ‏يُسْرِعْ‏ ‏بِهِ‏ ‏‏حَسَبُهُ‏‏.

و درود خدا بر او فرمود: کسى که کردارش او را بجايى نرساند، افتخارات خاندانش او را به جايى نخواهد رسانيد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏قُرِنَتِ‏ ‏الْهَيْبَةُ ‏بِالْخَيْبَةِ، وَ ‏الْحَياءُ ‏بِالْحِرْمانِ‏، وَ الْفُرْصَةُ تَمُرُّ مَرَّ السَّحابِ، فَانْتَهِزُوا فُرَصَ الْخَيْرِ.

و درود خدا بر او فرمود: ترس با نااميدى، و شرم با محروميت همراه است، و  فرصتها چون ابرها مى‏گذرند، پس فرصتهاى نيک را غنيمت شماريد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مَنْ جَرى فِى ‏عِنانِ‏ أَمَلِهِ ‏عَثَرَ ‏بِأَجَلِهِ‏.

و درود خدا بر او فرمود: آن کس که در پى آرزوى خويش تازد، مرگ او را از پاى درآورد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏أَقِيلُوا ‏ذَوِى‏ ‏الْمُرُوءاتِ‏ ‏عَثَراتِهِمْ‏، فَما يَعْثُرُ مِنْهُمْ عاثِرٌ إِلّا وَ ‏يَدَهُ‏ ‏بِيَدِ ‏اللَّه‏ يَرْفَعُهُ

و درود خدا بر او فرمود: از لغزش جوانمردان درگذريد، زيرا جوانمردى نمى‏لغزد جز آنکه دست خدا او را بلندمرتبه مى‏سازد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: تَذِلُّ الْأُمُورُ لِلْمَقادِيرِ حَتّى يَکُونَ ‏الْحَتْفُ‏ فِى التَّدْبِيرِ.

و درود خدا بر او فرمود: کارها چنان رام تقدير است که چاره‏انديشى به مرگ مى‏انجامد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏مَنْ‏ ‏ضَيَّعَهُ‏ ‏الاَقْرَبُ‏ ‏‏أُتِيحَ‏‏ ‏‏لَهُ‏‏ ‏الاَبْعَدُ.

و درود خدا بر او فرمود: کسى را که نزديکانش واگذارند، بيگانه او را پذيرا باشد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏ما ‏کُلّ‏ ‏‏مَفْتُونٍ‏‏ ‏يُعاتَبُ‏.

و درود خدا بر او فرمود: هر فريب خورده‏اى را نمى‏شود سرزنش کرد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: إِذا وَصَلَتْ إِلَيْکُمْ ‏أَطْرافُ‏ ‏النِّعَمِ‏ فَلا تُنَفِّرُوا ‏أَقْصاها بِقِلَّةِ الشُّکْرِ.

و درود خدا بر او فرمود: چون نشانه‏هاى نعمت پروردگار آشکار شد، با ناسپاسى نعمتها را از خود دور نسازيد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: فِى الَّذِينَ اعْتَزَلُوا الْقِتالَ مَعَهُ: خَذَلُوا الْحَقَّ وَ لَمْ يَنْصُرُوا الْباطِلَ.

و درود خدا بر او فرمود: (درباره آنان که از جنگ کناره گرفتند) حق را خوار کرده، باطل را نيز يارى نکردند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: أَعْجَزُ النَّاسِ مَنْ عَجَزَ عَنِ اکْتِسابِ الِاخْوانِ، وَ أَعْجَزُ مِنْهُ مَنْ ضَيَّعَ مَنْ ظَفِرَ بِهِ مِنْهُمْ.

و درود خدا بر او فرمود: ناتوان‏ترين مردم کسى است که در دوست يابى ناتوان است، و از او ناتوان‏تر آنکه دوستان خود را از دست بدهد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: إِذا قَدَرْتَ عَلى عَدُوِّکَ فَاجْعَلِ الْعَفْوَ عَنْهُ شُکْراً لِلْقُدْرَةِ عَلَيْهِ.

و درود خدا بر او فرمود: اگر بر دشمنت دست يافتى، بخشيدن او را شکرانه پيروزى قرار ده.

‏وَ ‏قالَ‏ ‏عَلَيْهِ‏ ‏السَّلامُ‏: أَلدُّنْيا خُلِقَتْ لِغَيْرِها، وَ لَمْ تُخْلَقْ لِنَفْسِها.

و درود خدا بر او فرمود: دنيا براى رسيدن به آخرت آفريده شد، نه براى رسيدن به دنيا.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ فِى مَدْحِ الْأَنْصارِ: هُمْ وَ اللَّهِ ‏رَبُّوا الْإِسْلامَ کَما يُرَبَّى ‏الْفَلُوُّ مَعَ ‏غِنائِهِمْ‏ بِأَيْدِيهِمُ ‏السِّباطِ وَ أَلْسِنَتِهِمُ ‏السِّلاطِ.

و درود خدا بر او فرمود: (در ستايش انصار فرمود:) بخدا سوگند! آنها اسلام را پروراندند، چونان مادرى که فرزندش را بپروراند، با توانگرى، با دستهاى بخشنده، و زبانهاى برنده و گويا.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: يَهْلِکُ فِىَّ رَجُلانِ: مُحِبٌّ ‏مُفْرِطٌ، وَ ‏باهِتٌ‏ ‏مُفْتَرٍ. قالَ السَّيد الشَريف: وَ هذا مِثْلُ قَوْلِهِ عَلَيْهِ السَّلامُ: هَلَکَ فِىَّ رَجُلانِ: مُحِبٌّ غالٍ، وَ مُبْغِضٌ قالٍ.

و درود خدا بر او فرمود: دو کس نسبت به من هلاک مى‏گردند، دوستى که زياده‏روى کند، و دروغ‏پردازى که به راستى سخن نگويد. (اين کلام مانند سخن ديگرى است که فرمود) دو تن نسبت به من هلاک گردند، دوستى که از حد گذراند، و دشمنى که بيهوده سخن گويد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: لا خَيْرَ فِى الصَّمْتِ عَنِ الْحُکْمِ، کَما أَنَّهُ لا خَيْرَ فِى الْقَوْلِ بِالْجَهْلِ.

و درود خدا بر او فرمود: آنجا که بايد سخن درست گفت در خاموشى خيرى نيست، چنانکه در سخن ناآگاهانه نيز خيرى نخواهد بود.  ( اين حکمت با شماره کلمه قصار 471 در صفحه 228 نيز آمده است)

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: الْقَناعَةُ مالٌ لا يَنفَدُ. قالَ السَّيد الشَريف: وَ قَدْ رَوى بَعْضُهُمْ هذَا الْکَلامَ عَنِ النَّبِىِّ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ الِهِ.

و درود خدا بر او فرمود: قناعت مالى است که پايان نمى‏پذيرد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ ‏لِزِيادِ ‏بنِ‏ ‏أَبِيهِ‏ -وَ قَدِ اسْتَخْلَفَهُ ‏لِعَبْدِاللَّهِ‏ ‏بْنِ‏ ‏الْعَبَّاسِ‏ عَلى فارِسَ وَ أَعْمالِها، فِى کَلامٍ طَوِيلٍ کانَ بَيْنَهُما، نَهاهُ فِيهِ عَنْ ‏تَقْدِيمِ‏ ‏الْخِراجِ‏-: إِسْتَعْمِلِ الْعَدْلَ وَ احْذَرِ ‏الْعَسْفَ‏ وَ ‏الْحَيْفَ‏، فَإِنَّ الْعَسْفَ يَعُودُ بِالْجَلاءِ، وَ الْحَيْفَ يَدْعُو إِلَى السَّيْفِ.

و درود خدا بر او فرمود: (چون زياد بن ابيه را به جاى عبدالله بن عباس، به فارس و شهرهاى پيرامون آن حکومت داد، او را در دستورالعمل طولانى از گرفتن ماليات نابهنگام نهى فرمود) عدالت را بگستران، و از ستمکارى پرهيز کن، که ستم رعيت را به آوارگى کشاند، و بيدادگرى به مبارزه و شمشير مى‏انجامد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: أَشَدُّ الذُّنُوبِ مَا اسْتَخَفَّ بِهِ صاحِبُهُ.

و درود خدا بر او فرمود: سخت ترين گناهان، گناهى است که گناهکار آن را سبک شمارد.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ما أَخَذَ اللَّهُ عَلى أَهْلِ الْجَهْلِ أَن يَتَعَلَّمُوا حَتّى أَخَذَ عَلى أَهْلِ الْعِلْمِ أَن يُعَلِّمُوا.

و درود خدا بر او فرمود: خدا از مردم نادان عهد نگرفت که بياموزند، تا آنکه از دانايان عهد گرفت که آموزش دهند.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: مَنْ رَضِىَ عَن نَفْسِهِ کَثُرَ السَّاخِطُ عَلَيْهِ. وَ الصَّدَقَةُ دَواءٌ مُنْجِحٌ، وَ أَعْمالُ الْعِبادِ فِى عاجِلِهِمْ نُصْبُ أَعْيُنِهِمْ فِى اجِلِهِمْ.

 پرسش کردن وسيله پوشاندن عيبهاست، و انسان از خود راضى، دشمنان او فراوانند.  و درود خدا بر او فرمود: صدقه دادن دارويى ثمربخش است، و کردار بندگان در دنيا، فردا در پيش روى آنان جلوه‏گر است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: نِعْمَ الْقَرِينُ الرِّضا، وَ الْعِلمُ وِراثَةٌ کَرِيمَةٌ، وَ الْأَدابُ حُلَلٌ مُجَدَّدَةٌ، وَ الفِکْرُ مِراةٌ صافِيَةٌ.

و چه همنشين خوبى است، راضى بودن و خرسندى. و درود خدا بر او فرمود: ميراثى گرانبها، و آداب، زيورهاى هميشه تازه، و انديشه، آيينه‏اى شفاف است.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: صَدْرُ الْعاقِلِ صُنْدُوقُ سِرِّهِ، وَ الْبَشاشَةُ ‏حِبالَةُ الْمَوَدَّةِ، وَ ‏الْاحْتِمالُ‏ قَبْرُ الْعُيُوبِ. وَ رُوِىَ أَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلامُ قالَ فِى الْعِبارَةِ عَنْ هذَا الْمَعْنى أَيْضاً: الْمُسالَمَةُ خَبْ‏ءُ الْعُيُوبِ.

و درود خدا بر او فرمود: سينه خردمند صندوق راز اوست، و خوشرويى وسيله دوست يابى، و شکيبايى، گورستان پوشاننده عيبهاست.

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: الْبُخْلُ عارٌ، وَ الْجُبْنُ مَنْقَصَةٌ، وَ الْفَقْرُ يُخْرِسُ الْفَطِنَ عَنْ ‏حُجَّتِهِ‏، وَ ‏الْمُقِلّ‏ غَرِيبٌ فِى بَلْدَتِهِ. وَ الْعَجُزُ افَةٌ، وَ الصَّبْرُ شَجاعَةٌ، وَ الزُّهْدُ ثَرْوَةٌ، وَ الْوَرَعُ ‏جُنَّةٌ.

و درود خدا بر او فرمود: بخل ننگ، و ترس نقصان، و تهيدستى مرد زيرک را در برهان  کند مى‏سازد، و انسان تهيدست در شهر خويش نيز بيگانه است.  و درود خدا بر او فرمود: ناتوانى آفت، و شکيبايى شجاعت، و زهد ثروت، و پرهيزکارى سپر نگهدارنده است،

وَ قالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: ‏أَزْرى ‏بِنَفْسِهِ‏ مَنِ ‏اسْتَشْعَرَ ‏الطَّمَعَ‏، وَ رَضِىَ ‏بِالذُّلّ‏ مَن کَشَفَ ضُرَّهُ، وَ هانَتْ عَلَيْهِ نَفْسُهُ مَنْ ‏أَمَّرَ ‏عَلَيْها ‏لِسانَهُ‏.

و درود خدا بر او فرمود: آنکه جان را با طمع‏ورزى بپوشاند خود را پست کرده، و آنکه راز سختى‏هاى خود را آشکار سازد خود را خوار کرده، و آن که زبان را بر خود حاکم کند خود را بى‏ارزش کرده است.

قَالَ عَلَيْهِ السَّلامُ: کُنْ فِى الْفِتْنَةِ ‏کَابْنِ‏ ‏اللَّبُونِ‏ لا ظَهْرٌ فَيُرْکَبَ، وَ لا ضَرْعٌ فَيُحْلَبَ.

 در فتنه ‏ها، چونان شتر دوساله باش، نه پشتى دارد که سوارى دهد، و نه پستانى تا او را بدوشند.

علی(ع) در روز جنگ جمل به طلحه فرمود: ایا مگر از پیامبر(ص) نشنیدی که روز غدیر درباره من فرمود: من کنت مولاه ... گفت: آری شنیده ام. فرمود: پس چرا به جنگ من آمده ای؟ گفت: در خاطرم نبود!

الغدیر، ج 1، ص 186.

با آنکه حادثه غدیر خم با حضور جمعِ بسیاری اتفاق افتاد و گواهان بسیاری بودند، امّا برخی آن حادثه را کتمان می کردند و با بهانه گیری و نسیان اظهار می کردند که یادمان نیست. علی (ع) چند نفر را نفرین کرد که به دردها و بیماری هایی دچار شدند.

گفته اند که حضرت امیر (ع) بر منبر بود و حاضران را قَسَم داد که هر کس سخن پیامبر (ص) را روز غدیر (اللهم والِ مَنْ والاه...) شنیده است، بایستد و شهادت دهد حضرت (ع) از سه نفر (أنس بن مالک، براء بن عازب و جریر بن عبدالله بجلی) با بردن نام هایشان خواست گواهی دهند. سکوت کردند و بهانه آوردند. با آنکه بودند و می دانستند. امام (ع) نفرین کرد که: خدایا هر کس این گواهی را کتمان کند درحالی که آگاه است او را از دنیا مَبَر تا آنکه نشانی بر او بگذاری که شناخته شود. أنس به بیماری بَرَص مبتلا شد و برای آنکه بَرَص او دیده نشود، همواره عمامه ای بر سر می نهاد و سر و صورت خود را می پوشاند اما سفیدی بَرَص همیشه پیدا بود. براء نابینا گشت و جریر بادیه نشین شد.

فرهنگ غدیر، با اقتباس از «الغدیر»، ج 1، ص 192.

روز غدیری، شبلی به خدمت یکی از علویون رسید و تهنیت گفت و اظهار داشت: ای سید! می دانی رسول خدا دست جدت را گرفت و در میان مردم بلند کرد، اشاره به چه بود؟

سید گفت: نه. شبلی گفت: زنان مصر از جمال یوسف بی خبر بودند و زلیخا را ملامت می کردند زلیخا خواست جمال دلربای یوسف را به آنها نشان دهد. آنها را دعوت کرد و در اتاقی که دو در داشت جا داد و به یوسف گفت از یک در بیا و از در دیگر برو بیرون. زلیخا به زنان گفت: دوست خودم را به شما عرضه می دارم شما از ترنجی که در دست دارید با کارد نصف کنید و نصف آن را به یوسف دهید. چون یوسف وارد شد و چشم زن ها بر او افتاد، از خود بی خود شدند. دست خود بریدند. هم چنین رسول خدا (ص) به بلند کردنِ دست علی(ع) در میان مردم اشاره نمود که این همان مردی است که هرگاه من درباره او سخن گفتم، شما را خوش نیامد و زبان به ملامت گشودید؛ امروز بنگرید که خداوند در حقّ او چه می فرماید و او را چه پایه و منزلتی است.

علی اکبر کرخی، گلبرگ های معرفت، انتشارات حضرت معصومه (س)، 1383، چ 1، ج 1، صص 39 و40.

به پاس گرامی داشت عید غدیر خم، میان مردم رسم است که با هم عقد اخوّت می بندند و با خواندن «صیغه اخوّت» به اموری متعهد می شوند. به نقل محدث قمی(ره) از مستدرک الوسائل شیوه آن چنین است:

شخص دست راست خود را بر دست راست برادر مؤمن خود بگذارد و بگوید: «وَ آخَیتُکَ فِی اللهِ وَ صافَیتُکَ فِی اللهِ وَ صافَحْتُکَ فی اللهِ وَ عاهَدْتُ اللهَ وَ مَلائِکَتَهُ وَ کُتُبَهُ وَ رُسُلَهُ وَ اَنْبِیائَهُ وَ الأَئِمَّه المعصومینَ علیهمُ السلامُ عَلی أنّی إنْ کُنْتُ مِنْ اهلِ الجَنَّةِ وَ الشَّفاعَةِ وَ اُذِنَ لی بِأَنْ اَدْخُلَ الْجَنَّةَ لا اَدْخُلَها إلّا وَ اَنْتَ مَعِی؛ با تو در راه خدا برادر شدم و صفا و مصافحه کردم و با خدا و فرشتگان و کتاب ها و پیامبرانش و امامان معصوم (ع) عهد بستم که اگر من از اهل بهشت و شفاعت بودم و به من اجازه ورود به بهشت دادند، جز همراه تو وارد بهشت نگردم».

آن گاه برادر دیگر با گفتن قَبِلْتُ (قبول کردم) این برادری را می پذیرد. سپس مؤمن نخست بگوید: اَسْقَطْتُ عَنْکَ جمیعَ حقوقِ الاُخُوَّهِ ما خَلَا الشَّفاعَهَ و الدُّعاءَ وَ الزیارَهَ؛ همه حقوق برادری را از تو ساقط نمودم؛ مگر حق شفاعت و دعا و زیارت را آن گاه دیگری نیز بپذیرد.

جواد محدثی، فرهنگ غدیر، نشر معروف، زمستان 86، چ 5، صص 367 و 368.

از همسر مرحوم علامه امینی(ره) نیز نقل شده که: شبی به کتاب خانه ایشان وارد شدم، دیدم علامه امینی(ره) نشسته و مشغول مطالعه است و اطرافش کتاب هایی است اما زارزار گریه می کند. گفتم: چه شده است؟ فرمودند: تمام این کتب را اهل تسنّن نوشته اند و همه در فضائل و مناقب علی(ع) است اما با این همه علی(ع) این قدر مظلوم است.

بابایی، ابراهیم، در محضر علی، مؤسسه مطبوعاتی دارالکتاب جزایری، چ 1، ص 60.

امام صادق علیه‌السلام فرمود: به خدا قسم اگر مردم فضیلت واقعی «روز غدیر» را می‌شناختند، فرشتگان روزی ده بار با آنان مصافحه می‌کردند و بخششهای خدابه کسی که آن روز را شناخته، قابل شمارش نیست.

به امام صادق علیه‌السلام گفته شد: آیا مؤمنان غیر از عید فطر و قربان و جمعه عید دیگری دارند؟

فرمود: آری، آنان عید بزرگتر از اینها هم دارند و آن روزی است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در غدیر خم بالا برده شد و رسول خدا مساله ولایت را بر گردن زنان و مردان قرار داد.
مفهوم «ولایت‏» در حدیث غدیر