امشب یتیم مجتبى دل مى رباید
با پاى عشقش تا عمو پر مى گشاید
دستان خود را مى كشد از دست زینب
آخر رسیده جان او از غصه بر لب
یك لحظه دورى عمو شد قاتل او
حتى نشد زینب در اینجا حائل او
با نعره مستانه اش برگفته عاشق
والله یك دم از عمویم لاافارق
كى بنگرم بر دلبرم شمشیر دشمن
بر او سپر گردیده دست كوچك من
اكنون كه غرق خون در آغوش عمویم
مانند اصغر حرمله زد بر گلویم
من در نماز عشقم و اصغر امام است
دادم شهادت بر حسین، وقت سلام است
پرستوى حریم كبریایم
كبوتر بچه ى آل عبایم
نمى ترسم اگر بارد به من تیر
كه من تیر باران آشنایم
انابن المجتبى ابن المصائب
بلى مردم یتیم مجتبایم
غم بابا غم عمه، غم دشت
خدا داند نمى سازد رهایم
اگر تیغى بدست آرم ببینند
كه من نوباوه ى شیر خدایم
عمو فرمانده ى عشق است و من هم
بسیجىاش به دشت كربلایم
دگر رزمنده اى باقى نمانده
به غیر از من كه یاریش نمایم
عمو بوى پدر دارد همیشه
عمو بوده پدر عمرى برایم
تنهاس عمو تو مقتل، دست منو رها کن
میخوام برم به یاریش، عمه منو دعاکن
حتی یه لحظه نمی خوام، بی عمو زنده باشم
میخوام مثه قاسم منم، برا عمو فدا شم
تا جون دارم تو سینه، کنار تو می مونم
دفاع می کنم از تو، عمو تا پای جونم
غصه نخور عمو اگه شهید شده جوونت
می شه دو دستم سپر درد و بلای جونت
رها کنید زین خیام تا بروم
دو بال خویش گشوده سوی خدا بروم
عموی من که به چنگال خصم افتاده
دگر چه جای سؤال است من کجا بروم
ببین که سایه قاتل به صورتش افتاد
هجوم برده سرش را کند جدا بروم
مرا به راه عمو نذرکرده بابایم
برای اینکه کنم نذر او ادا بروم
میان هر رگ من خون دست عباس است
به عشق آنکه شوم مثل او فدا بروم
تمام ترس من از بعد عصر عاشوراست
که در میان اسیران زکربلا بروم
من و نگاه به روی کبود ناموسم؟
همان خوش است که بر روی نیزه ها بروم
غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت
شعله بال و پرش میل سفر داشت
آن که در این یازده سال یتیمی
تا که عمو بود انگار پدر داشت
از چه بماند در این خیمه خالی
آْن که ز اوضاع گودال خبر داشت
گفت: به این نیزه خشک و شکسته
تکیه نمی زد عمو یار اگر داشت
رفت مبادا بگویند غریب است
یاکه بگویند عمو کاش پسر داشت
آمد و پیشانی زخمی شه را
از بغل دامن فاطمه برداشت
در وسط بهت دلشوره زینب
شکر خدا دست، یعنی که سپر داشت
علی اکبر لطیفبان
عبدالله حسن با روی همچون ماه
آمد برون به یاری آن شاه بی سپاه
بیتاب دل چون از بر زینب فرار کرد
آمد چو طفل اشک روان در کنار شاه
کای عمّ تاج دار به خاک از چه خفته ای
بر خیز از آفتاب بیا تا به خیمه گاه
نشنیده ای مگر سخن عمه را چو من
تنها ز خیمه آمده ای نزد این سپاه
هرکس که آب خواست دهندش به تیغ آب
بر گرد سوی خیمه و آب از کسی مخواه
می گفت و می گریست که دژخیمی از ستیز
تیغی حواله کرد به آن ماه دین پناه
آن طفل دست خویش سپر کرد پیش تیغ
دست اوفتاد از تن معصوم بی گناه
می داد جان به دامن شاه الغیاث گوی
می کرد شاه تشنه به حیرت بر او نگاه
وصال شیرازی
در سرش طرح معما می کرد
با دل عمه مدارا می کرد
فکر آن بود که می شد ای کاش
رفع آزار ز آقا می کرد
به عمویش که نظر می انداخت
یاد تنهایی بابا می کرد
دم خیمه همه ی واقعه را
داشت از دور تماشا می کرد
چشم در چشم عزیز زهرا
زیر لب داشت خدایا می کرد
ناگهان دید عمو تا افتاد
هر کسی نیزه مهیا می کرد
نیزه ها بود که بالا می رفت
سینه ای بود که جا وا می کرد
کاش با نیزه زدن حل می شد
نیزه را در بدنش تا می کرد
لب گودال هجوم خنجر
داشت عضوی ز تنش وا می کرد
هر که نزدیک ترش می آمد
نیزه ای در گلویش جا می کرد
زود می آمد و می زد به حسین
هر کسی هر چه که پیدا می کرد
آن طرف هلهله بود و این سو
ناله ها زینب کبری می کرد
گفت ای کاش نمی دیدم من
زخم هایت همه سر وا می کرد
دست من باد بلا گردانت
ذبح گشتم به روی دامانت
احسان محسنی فر
برنامه هفتگی هیئت