یا حضرت معصومه، ای یادگار زهرا

بزم عزا به پا کن امشب برای بابا

ای شیعیان بیارید عطر و گلاب و قرآن

موسی بن جعفر آزاد، گردد ز کنج زندان

در دلم خاکم و امید نجاتی دارم

در دل امید و به لب ها صلواتی دارم

مرگ همسایه دیوار به دیوار من است

منم آن زنده که هر شب سکراتی دارم

هشت معصوم عیان شد ز مصیبات تنم

از شهیدان خداوند صفاتی دارم

منم آن نخله در خاک که بر خوردن آب

جاری از دیده خود نهر فراتی دارم

ساقم از کوتهی تخته به رسوایی رفت

ورنه بشکسته ستون فقراتی دارم

کفن آوردن این قوم عذابی دگر است

اندر این هفت کفن تازه نکاتی دارم


شاعر گرانقدر : محمد سهرابی

این مردمان که قلب خدا را شکسته اند

دائم غرور آینه ها را شکسته اند

خورشید را روانه ی زندان نموده اند

و حرمت امام مِنا را شکسته اند

زنجیر دور گردن او حلقه می کنند

با تازیانه دست دعا را شکسته اند

او ناله می زند و به جایی نمی رسد

کنج سیاه چال صدا را شکسته اند

با ذکر نام فاطمه دشنام می دهند

اینان که قلب قبله نما را شکسته اند

آقا شنیده ام که امانت بریده اند

با سعی خویش پشت صفا را شکسته اند

حالا خدا به داد دخترت رسد

بدجور ساق پای شما را شکسته اند



مسعود اصلاني

هر قدر پیر می شوی و مو سپیدتر

وا می شود به روی تو زخمی جدیدتر

در سجده دید هر كه تو را، جز عبا ندید

هر روز می شوی ز چه رو ناپدیدتر؟

جدّت به بوریا و تو در هفت پارچه!

انصاف دِه كدام شما شد شهیدتر؟

یك لنگه در برای تو تابوت می شود

قحطی رسیده یا كه رسوم جدیدتر

دریا به روی تخته شكسته چه می كند؟

از تو بعید نیست از این هم بعیدتر

زانوی تو دو تا شده یا عیبِ چشم ماست؟

كوته شده است تخته و یا تو رشیدتر

 

محمد سهرابي

در این زندان كه ره بسته است پرواز صدایم را

نمی بینم كسی را جز خودم را و خدایم را

سرم را می گذارم روی زانوهای لرزانم

یكایك می شمارم غصه های زخم هایم را

پریشان حالم و از استخوانم درد می ریزد

نمی جویم ز دست هر كس و ناكس دوایم را

اگر چه زخم تن دارم كبودیِ بدن دارم

ولی خرج عبادت می نمایم لحظه هایم را

حضور دانه ی زنجیر در راه گلوگاهم

دو چندان می نماید بغض سنگین دعایم را

نمی گویم چه كرده تازیانه با وجود من

ببین پُر كرده خون پیكر من بوریایم را

اگر بنشسته می خوانم نمازم را در این زندان

غل و زنجیرها كوبیده كرده ساق پایم را



علي اكبر لطيفيان

سال ها افسرده ام از چرخه ی تكرارها

حك نمودم روزها را بر تن دیوارها

واژه ی «امید» لكنت بر زبانم آورد

مرده در من اشتیاق فرصت دیدارها

دانه های سرخ اشكم در قنوت هر نماز

می زداید از غل و زنجیر تن، زنگارها

سرگذشتم امتداد قصه ی ایوب بود

جا نگیرد شرح رنجم در همه طومارها

زخم هایم را بخوانید از شیار حلقه ها

آیه های غربت و دردم همین آثارها

دیده ام كمتر كسی بیتی سُراید در غمم

شعر من نادرترین دفتر اشعارها

نیمه شب ها، مخفیانه، در سكوت لحظه ها

روضه هایم را نوشتم بر تن دیوارها

 

وحید قاسمی

زیر سنگینی زنجیر سرش افتاده

خواست پرواز کند دید پرش افتاده

می شود گفت کجا تکیه به دیوار زده ست

بس که شلاق به جان کمرش افتاده

آدم تشنه عجب سرفه ی خشکی دارد

چقدر لخته ی خون دور و برش افتاده

گریه پیوسته که باشد اثراتی دارد

چند تاری مژه از پلک ترش افتاده

هر کس ایام کهنسالی عصا می خواهد

پسرش نیست ببیند پدرش افتاده

آن که از کودکی اش مورد حرمت بوده ست

سر پیری به چه جایی گذرش افتاده!

به جراحات تنش ربط ندارد اشکش

حتم دارم که به یاد پسرش افتاده

موسي شدي كه معجزه اي دست وپا كني
راهي براي رد شدن قوم، وا كني

زنجير هاي زير گلويت مزاحم اند
فرصت نمي دهند خودت را دعا كني

در يك بدن بجاي همه درد مي كشي
مي خواستي تمام خودت را فدا كني

وقت اذان مغرب اين تازيانه هاست
وقتش رسيده است كه افطار وا كني

مثل علي عروج نمازت امان نداد
فكري به حال فاصله ي ساق پا كني

عيسي مسيح من به صليبت كشيده‌اند
اينگونه بهتر است خدا را صدا كني

حالا ميان قحطي تابوت هاي شهر
بايد به تخته هاي دري اكتفا كني

علي اكبر لطيفيان