عاشقان ماه خدا باز آمد
ماه قرآن و دعا باز آمد
ماه توبه مه غفران مه نور
مه شوق و مه عشق و مه شور
ماه از خویش جدا گردیدن
ماه واصل به خدا گردیدن
ماه قدری که بود قدرش گم
ماه میلاد امامُ دوّم
ماه مهمانی حیّ ازلی
ماه سر مستی عشّاق علی
ماه تسبیح سرودن بر لب
ماه بیدار دلان در دل شب
ماه از اشک درون را شستن
خویش گم کرده خدا را جستن
ماه سر تا به قدم ذکر شدن
روشن از روشنی فکر شدن
به چه خوش گفت رسول منّان
جمعۀ آخر ماه شعبان
که مه حق به شما رو آورد
رحمت و فیض ز هر سو آورد
بَه چه ماهی که برای امّت
رحمت و مغفرفت است و برکت
کرد با منطق شیرین تشریح
که نفس هاست در این مه تسبیح
صومتان هست سعادت این ماه
نومتان نیز عبادت این ماه
تشنه و گرسنه گشتید اگر
یاد آرید ز روز محشر
ای پیمبر که به وصفت لولاک
آمده از طرف ایزد پاک
امّتت گاهِ عطش کلّ یوم
خاصّه در گرمی روز مه صوم
اشک بر چهره فشاند ز دو عین
لیک یاد لب عطشان حسین
آنکه هنگام ملاقات خدا
با لب تشنه سرش گشت جدا
او که جبریل سرشک افشانده
داستان عطشش را خوانده
او که در خواهش یک جرعۀ آب
خصم با سنگ ورا داد جواب
او که طفلش ز عطش پر می زد
چنگ بر دامن مادر می زد
چون بریدند سر از پیکر او
گشت از خیمه برون دختر او
دور گردید ز خیل زن ها
گشت گم در دل صحرا تنها
ظالمی یافت ورا سر گردان
گفت هستی ز چه در آه و فغان
گفت ای شیخ تو خود ساز بیان
خوانده ای هیچ به عمرت قرآن ؟
گفت خواندم چه بسا قرآن را
بارها ختم نمودم آن را
گفت این آیه تو را خورده به چشم
با یتیمان نستیزند به خشم
من یتیمم که در این صحرایم
دختر فاطمه ی زهرایم
اشکم از خون جگر آغشتند
پدرم را لب عطشان کشتند
گفت از من چه تمنّا داری
کین چنین شیون و غوغا داری
گفت روزم شده مانند شبم
کز عطش آمده جانم به لبم
داد آن سنگ دل آخر به شتاب
آن جگر سوخته را جامی آب
آب بگرفت ولی با آن حال
رفت با گریه به سوی گودال
ریخت از دیده بسی خون جگر
گفت با دیدۀ گریان به پدر
کی پدر بهر تو آب آوردم
بلکه از دیده گلاب آوردم
تو که صد چاک به خاک افتادی
با لب تشنه چرا جان دادی
نبود تاب شنفتن میثم
لب فرو بند ز گفتن میثم
غلامرضا سازگار
یا ابالفضل 