اگر یك تبسم، حسن می شدیم
مرید خصال حسن می شدیم
دل روشنش را ورق می زدیم
و با نور او هم سخن می شدیم
ز بوی كرامات او چون بهار
شكوفا و گل پیرهن می شدیم
به باغ جمالش، قدم می زدیم
شبی بلبل آن چمن می شدیم
برای پراكندن عطر او
جهان گرد، چون نسترن می شدیم
چو گیسوی عرفان، به دست حسن
شكن، در شكن، در شكن، می شدیم
برای تماشای صبر خدا
به گرد حسن انجمن می شدیم
ز او می گرفتیم، ما مشق نور
به تعلیم او، شب شكن می شدیم
چو او، بر هوس بانگ "لا" می زدیم
"بلی" گوی عشق كهن می شدیم
حسن، فصل پیوند دل های ماست
بدون حسن، " ما " و " من " می شدیم
نبودیم اگربسته مهر او
به مولا قسم ، ریشه كن می شدیم
حسن سیرتان وارث آدمند
چه خوب است ما هم ، حسن می شدیم
رضا اسماعیلی
شعر - مدح امام حسن (ع) 