السلام اي سرمة چشمان آيين مبين

مقتدا و رهنماي مومنين و متقين

السلام اي ذوالفقارت آذرخش انگيخته

بر نفوس ناكثين و مارقين و قاسطين

آفتابِ انّمايي آسمان عشق را

صاحب يوفونَ بالنذري اميرالمومنين

پادشاه هل اتي و مير ملك ارتضا

حيدر خيبرشكن، ميزان كفر و داد و دين

صاحب قول سلوني، لوكُشف را قائلي

قاسم جنت، كليد فتح فردوس برين

بلبل هند معاني، نادر، اين دارد اميد

وقت رحلت چون فراز آيد ز رب العالمين؛

بر سر زانوي خود گيري سرِ وي را كه هست

ديدنِ رخسارِ ماهت تشنه را ماءِ مَعين.

 

فرج الله نعمتي(نادر)

خورشید و ماه آینه ی دیگر علیست

 هفت آسمان به حلقه انگشتر علیست

 

آه ای جوان بیا به حسن اقتدا کنیم

زیرا که این امام علی اکبر علیست

 

تقدیرهای خوب و بد ما هر آنچه هست

باور نمی کنی همه زیر سر علیست

 

این کربلا که عشق من و توست در جهان

اینها همه ز دولتی دختر علیست

 

لطفا مرا به نام خود من صدا مزن

پیش تمام خلق بگو نوکر علیست

 

یا خواستی که لطف شما شاملم شود

بگو گدای هر شبی همسر علیست

 

شرح بیوگرافی من را بده به خلق

بگو غلام و قنبر دور و بر علیست

 

شکر خدا که جای علی سبز مانده است

امروز هم علیست که بر منبر علیست

 

دشمن خیال شوم خودش را به گور برد

فهمیده است کشور ما کشور علیست

 

او اولین خلیفه عالم و آدم است

نفرین به هر که در دو جهان منکر علیست

 شاعر: نادر حسيني

همـــواره ســه نام ازلــی بر لب ماست
هر کار که گوینــــد بلـــی بر لب ماست
دشمن ، به چه فکر می کند وقتــی که
الله و محمــــد و علـــی بر لب مـــاست


یک بار فقط تو اتفـــــاق افتــــادی
هرجا که خــــراب از تو شد آبادی
نام همه کوچــه ها، عدالت  ،ایثار
میــــدان تمــــام شهــــرها آزادی


 با آبــــی مـــــوج روی ماســـه بنویس
با اشک یتیـــــم روی کاســــه بنویس
بر  کاسه ، علی ، خدای رحمت باران
بر ماسه خـــــداوند حماســـه بنویس    


ذکرت بشود کلام بین المللی
بهتر زتو نیست نام بین المللی
ادیان به تو احتیاج دارند ، علی
روزی بشوی امام بین المللی

 

خلیل رویینا

گهی رحمان و گه جبّار می شد

گهی غفار و گه قهّار می شد

عبایش را كه میپوشید حیدر

خودش یك كعبه یِ سیّار می شد

اصغر عظيمى مهر

امام علی - علیه السلام - فرمود:


پنج موقع را برای دعا و حاجت خواستن غنیمت شمارید:

موقع تلاوت قرآن، موقع اذان، موقع بارش باران، موقع جنگ و جهاد ـ فی سبیل اللّه ـ موقع ناراحتی و آه كشیدن مظلوم.

در چنین موقعیت ها مانعی برای استجابت دعا نیست.

تو ای دل همچنان عاشق ترین باش

اگر شد باز عاشق تر از این باش

برای آن كه شعرت شعر باشد

غزل خوان امیرالمومنین باش

سید محمد جواد شرافت

سلطان سریر در غدیر است علی

هم جان رسول و هم وزیر است علی

تنها نه به کائنات مولاست علی

بر خاتم انبیا امیر است علی

***

آیات خدا سینجلی می گویند

اسرا خدا ذکر جلی می گویند

احمد به شعف آید و زهرا به سرور

وقتی شهدا علی علی می گویند

***

هر صبح که با نام تو آغاز شود

در سینه نزول رحمت احراز شود

یا رب تو گواهی که ز یک بسم الله

صد ره به محمد و علی باز شود

محمود ژولیده

جبریلی و هر آینه عرش است کنارت

ماتند همه از پر معراج مدارت

ما چاره نداریم به غیر از سر تسلیم

آهو چه کند با نفس شیر شکارت

با بودن تو بودن خورشید زیادی است

جز اینکه بگویم شده شمع مزارت

تو عرش نشینی و گهی کوفه می آیی

پس رد شو به دستم برسد گرد و غبارت

ما را به دو ابروت بمیران و پس از آن

ای شاه نداریم دگر کار به کارت

سنگینی این کفّه  ی ما از کرم توست

با مثل تو ای دوست چه خوب است تجارت

در عشق بنا نیست که میثم شده باشم

سلمان تو هم آخرش افتاد به دارت

موسی بن ابی طالبی و دوره به دوره

از طور به سمت نجف افتاد گذارت

در طالع امسال برایم بنویسید:

یک روز نجف باشم و یک روز کنارت

علی اکبر لطیفیان

ایوبم لبریز عیوب آمده ام

با غربت سرشار جنوب آمده ام

بی صبر به خانۀ تو ای صاحب صبر

دنبال دو بیت شعر خوب آمدم

***

دل عاشق عترت محمد باشد

همسایۀ عصمت محمد باشد

انكار امامت علی ای مردم

انكار نبوت محمد باشد

***

من معتقدم كه ذهن كوچك دارد

از آن همه عشق سهم اندك دارد

در دایره ولایت قرآن نیست

هر كس به ولایت علی شك دارد

***

پیمان خداست عهد و پیمان علی

فرمان خداست عهد و فرمان علی

آن روز كه دست ها فراوان بودند

اسلام سپرده شد به دستان علی

***

یك روز هوای نافله خواهم كرد

با غیر علی مقابله خواهم كرد

دنیا هم اگر برابرم صف بكشد

با نام علی مباهله خواهم كرد

ایوب پرند آور

درویش علی گو شده كف می زند امشب

در شادی شاهیِ تو دف می زند امشب

هر نادعلی گو به هدف می زند امشب

زهرا به دلش مهر نجف می زند امشب

قاسم صرافان

گرفته یا علی لب های ما را

ندارد هیچ کس مولای ما را

اگر می شد غزل می گفتم اما

«دوبیتی» بسته دست و پای ما را

***

من آوای جلی را دوست دارم

دعای «ینجلی »را دوست دارم

«دوبیتی» جا ندارد تا بگویم ...

چقدر آقا علی را دوست دارم

***

خدا نام ولی را بُرد بالا

پیام ینجلی را بُرد بالا

تمام دست ها بودند آنجا

ولی دست علی را بُرد بالا

***

خدایا ذکر مان را یا علی کن

سرود بکرمان را یا علی کن

غم امروز و فردا خوردنی نیست

تمام فکرمان را یا علی کن

***

جهان مثل علی مولا ندارد

علیّ عالی اعلا ندارد

خدا گفتن به او کفر است اما

خدا می داند که او همتا ندارد

***

به هر جا رفت دل حرف از علی بود

که قبل از آب و گل حرف از علی بود

از آن روزی که آدم شعر می گفت

مفاعیلن فَعِل حرف از علی بود

***

به بام کعبه بانگ یا علی بود

امام بت شکن مولا علی بود

همان بت هم که یک روزی خدا بود

دلش خوش بود یکجا با علی بود

مهدی صفی یاری

    اوصاف علی به هر زبان باید گفت      این ذکر به پیدا و نهان باید گفت

علی(ع) در روز جنگ جمل به طلحه فرمود: ایا مگر از پیامبر(ص) نشنیدی که روز غدیر درباره من فرمود: من کنت مولاه ... گفت: آری شنیده ام. فرمود: پس چرا به جنگ من آمده ای؟ گفت: در خاطرم نبود!

الغدیر، ج 1، ص 186.

با آنکه حادثه غدیر خم با حضور جمعِ بسیاری اتفاق افتاد و گواهان بسیاری بودند، امّا برخی آن حادثه را کتمان می کردند و با بهانه گیری و نسیان اظهار می کردند که یادمان نیست. علی (ع) چند نفر را نفرین کرد که به دردها و بیماری هایی دچار شدند.

گفته اند که حضرت امیر (ع) بر منبر بود و حاضران را قَسَم داد که هر کس سخن پیامبر (ص) را روز غدیر (اللهم والِ مَنْ والاه...) شنیده است، بایستد و شهادت دهد حضرت (ع) از سه نفر (أنس بن مالک، براء بن عازب و جریر بن عبدالله بجلی) با بردن نام هایشان خواست گواهی دهند. سکوت کردند و بهانه آوردند. با آنکه بودند و می دانستند. امام (ع) نفرین کرد که: خدایا هر کس این گواهی را کتمان کند درحالی که آگاه است او را از دنیا مَبَر تا آنکه نشانی بر او بگذاری که شناخته شود. أنس به بیماری بَرَص مبتلا شد و برای آنکه بَرَص او دیده نشود، همواره عمامه ای بر سر می نهاد و سر و صورت خود را می پوشاند اما سفیدی بَرَص همیشه پیدا بود. براء نابینا گشت و جریر بادیه نشین شد.

فرهنگ غدیر، با اقتباس از «الغدیر»، ج 1، ص 192.

روز غدیری، شبلی به خدمت یکی از علویون رسید و تهنیت گفت و اظهار داشت: ای سید! می دانی رسول خدا دست جدت را گرفت و در میان مردم بلند کرد، اشاره به چه بود؟

سید گفت: نه. شبلی گفت: زنان مصر از جمال یوسف بی خبر بودند و زلیخا را ملامت می کردند زلیخا خواست جمال دلربای یوسف را به آنها نشان دهد. آنها را دعوت کرد و در اتاقی که دو در داشت جا داد و به یوسف گفت از یک در بیا و از در دیگر برو بیرون. زلیخا به زنان گفت: دوست خودم را به شما عرضه می دارم شما از ترنجی که در دست دارید با کارد نصف کنید و نصف آن را به یوسف دهید. چون یوسف وارد شد و چشم زن ها بر او افتاد، از خود بی خود شدند. دست خود بریدند. هم چنین رسول خدا (ص) به بلند کردنِ دست علی(ع) در میان مردم اشاره نمود که این همان مردی است که هرگاه من درباره او سخن گفتم، شما را خوش نیامد و زبان به ملامت گشودید؛ امروز بنگرید که خداوند در حقّ او چه می فرماید و او را چه پایه و منزلتی است.

علی اکبر کرخی، گلبرگ های معرفت، انتشارات حضرت معصومه (س)، 1383، چ 1، ج 1، صص 39 و40.

به پاس گرامی داشت عید غدیر خم، میان مردم رسم است که با هم عقد اخوّت می بندند و با خواندن «صیغه اخوّت» به اموری متعهد می شوند. به نقل محدث قمی(ره) از مستدرک الوسائل شیوه آن چنین است:

شخص دست راست خود را بر دست راست برادر مؤمن خود بگذارد و بگوید: «وَ آخَیتُکَ فِی اللهِ وَ صافَیتُکَ فِی اللهِ وَ صافَحْتُکَ فی اللهِ وَ عاهَدْتُ اللهَ وَ مَلائِکَتَهُ وَ کُتُبَهُ وَ رُسُلَهُ وَ اَنْبِیائَهُ وَ الأَئِمَّه المعصومینَ علیهمُ السلامُ عَلی أنّی إنْ کُنْتُ مِنْ اهلِ الجَنَّةِ وَ الشَّفاعَةِ وَ اُذِنَ لی بِأَنْ اَدْخُلَ الْجَنَّةَ لا اَدْخُلَها إلّا وَ اَنْتَ مَعِی؛ با تو در راه خدا برادر شدم و صفا و مصافحه کردم و با خدا و فرشتگان و کتاب ها و پیامبرانش و امامان معصوم (ع) عهد بستم که اگر من از اهل بهشت و شفاعت بودم و به من اجازه ورود به بهشت دادند، جز همراه تو وارد بهشت نگردم».

آن گاه برادر دیگر با گفتن قَبِلْتُ (قبول کردم) این برادری را می پذیرد. سپس مؤمن نخست بگوید: اَسْقَطْتُ عَنْکَ جمیعَ حقوقِ الاُخُوَّهِ ما خَلَا الشَّفاعَهَ و الدُّعاءَ وَ الزیارَهَ؛ همه حقوق برادری را از تو ساقط نمودم؛ مگر حق شفاعت و دعا و زیارت را آن گاه دیگری نیز بپذیرد.

جواد محدثی، فرهنگ غدیر، نشر معروف، زمستان 86، چ 5، صص 367 و 368.

از همسر مرحوم علامه امینی(ره) نیز نقل شده که: شبی به کتاب خانه ایشان وارد شدم، دیدم علامه امینی(ره) نشسته و مشغول مطالعه است و اطرافش کتاب هایی است اما زارزار گریه می کند. گفتم: چه شده است؟ فرمودند: تمام این کتب را اهل تسنّن نوشته اند و همه در فضائل و مناقب علی(ع) است اما با این همه علی(ع) این قدر مظلوم است.

بابایی، ابراهیم، در محضر علی، مؤسسه مطبوعاتی دارالکتاب جزایری، چ 1، ص 60.

در فصل خطر امیر را گم نکنید     آن وسعت بی نظیر را گم نکنید

از امر خدا ولایت احیا گردید            ملعون بود آنکه می نماید تردید

فرمود نبی بر همه مولاست علی        تا کور شود هرآنکه نتواند دید

امام صادق علیه‌السلام فرمود: به خدا قسم اگر مردم فضیلت واقعی «روز غدیر» را می‌شناختند، فرشتگان روزی ده بار با آنان مصافحه می‌کردند و بخششهای خدابه کسی که آن روز را شناخته، قابل شمارش نیست.

به امام صادق علیه‌السلام گفته شد: آیا مؤمنان غیر از عید فطر و قربان و جمعه عید دیگری دارند؟

فرمود: آری، آنان عید بزرگتر از اینها هم دارند و آن روزی است که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در غدیر خم بالا برده شد و رسول خدا مساله ولایت را بر گردن زنان و مردان قرار داد.
مفهوم «ولایت‏» در حدیث غدیر

قال رسول الله صلی‌الله‌علیه‌و‌آله: یوم غدیر خم افضل اعیاد امتی و هو الیوم الذی امرنی الله تعالی ذکره فیه بنصب اخی علی بن ابی طالب علما لامتی، یهتدون به من بعدی و هو الیوم الذی اکمل الله فیه الدین و اتم علی امتی فیه النعمة و رضی لهم الاسلام دینا. امالی صدوق: 125، ح 8.

رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله فرمود: روز غدیر خم برترین عیدهای امت من است و آن روزی است که خداوند بزرگ دستور داد; آن روز برادرم علی بن ابی طالب را به عنوان پرچمدار (و فرمانده) امتم منصوب کنم، تا بعد از من مردم توسط او هدایت شوند، و آن روزی است که خداوند در آن روز دین را تکمیل و نعمت را بر امت من تمام کرد و اسلام را به عنوان دین برای آنان پسندید.

امام رضا(ع) فرمودند: هرگاه  مؤمنی  با برادرش برخورد کرد بگوید: «الحمدلِلّه الّذی جعلنا من المُتَمَسِکینَ بِولایهِ امیرِالمؤمنینَ و الائمهِ سلام الله علیهم؛ ستایش مخصوص خداوندی است که ما را از پیوستگان به ولایت امیرالمؤمنین(ع) و امامان(ع) قرار داد.

باز تابید از افقْ روزِ درخشانِ غدیر  /    شد فضا سرشار عطرِ گل ز بستان غدیر

خورشید چراغکی ز رخسار علیست     مه نقطه کوچکی ز پرگار علیست

هرکس که فرستد به محمد صلوات       همسایه دیوار به دیوار علیست

اولين نمايش جنگى دشمن بدين طريق آغاز شد. عمرو بن عبدود از پهلوانان نامدار قريش سر تا پا پوشيده از اسلحه آهنين با چند تن از سپاهيان كفر از خندق گذشت . در اين سوى خندق على بن ابيطالب (ع ) با چند تن ديگر به استقبال آنها مى رود و راه را بر آنها مى بندد.
عمرو سه بار مبارز مى طلبد. على (ع ) داوطلب جنگ با اوست . رسول اكرم (ص ( در نوبت اول و دوم اجازه نمى فرمايد. در نوبت سوم رسول مكرم (ص ) اجازه مى دهد. على رو در روى عمرو قرار مى گيرد. در اين هنگام پيغمبر (ص ) فرمود: )) :برز الايمان كله الى الشرك كله (( يعنى تمام ايمان در برابر تمام كفر قرار گرفت .
شجاعت فوق العاده على (ع ) موجب مى شود كه عمر بن عبدود در اين جنگ به خاك بیافتد. رسول اكرم (ص ) در آن لحظه فرمود:
)) ضربة على يوم الخندق افضل من اعمال امتى الى يوم القيامة . ((
يعنى : ضربت على روز خندق از اعمال امت من تا روز قيامت برتر است .
همين فتح نمايان و عوامل ديگر باعث ضعيف شدن لشكر دشمن كه ده هزار سپاهى مجهز بودند، گرديد و همه بسوى مكه فرار كردند.

منبع : چهارده اختر تابناك

مؤ لف : احمد احمدى بيرجندى

در شهر مكه فقط چند تنى از مسلمانان مانده بودند. عده اى به حبشه هجرت كردند و چند تنى هم قبل از پيغمبر (ص ) به يثرب مهاجرت كرده بودند در مكه جز از محمّد (ص ) و على (ع ) و ابوبكر و چند تن از زنان و يا زندانيان كسى باقى نمانده بود. اختناق در مكه به حد اعلاى خود رسيده بود. عده اى از مسلمانان در زير تازيانه در زندان بسر مى بردند. اگر جوانانى بودند كه پنهانى به محمّد (ص ) و دين اسلام عشق مى ورزيدند، جراءت ابراز عقيده نداشتند.
محمّد (ص ) تصميم بر هجرت به مدينه گرفته و راز خود را تنها به على (ع ) رازدار هميشگى خود، گفته بود. قرار شد آن شب هولناك را هم على (ع ) در رختخوابش بيارامد و برد خضرمى سبز رنگش را روى خود اندازد، و آن چنان عمل كند كه قريش كوچكترين گمانى در اين باره نبرند.
جوانان تبه روزگار قريش در اطراف خانه محمّد (ص ) منتظر انجام جنايت خود بودند. سكوت بر تمام شهر حكمفرما بود. شمشيرهاى كشيده برق مى زد. بسوى خوابگاه پيامبر (ص ) حمله بردند. محمّد است يا على ؟ خوابند يا بيدار؟ چه كنند؟
محمّد ديگر از چنگ آنها رها شده است !
على (ع ) را تحت فشار قرار مى دهند. با اصرار و پافشارى مخفيگاه محمّد را از على مى پرسند. او را تهديد به قتل مى كنند ولى جز اين كه محمّد از مكه خارج شده است چيزى از على (ع ) نمى شنوند. على (ع ) در مكه مى ماند تا به سفارشهاى پيامبر (ص ) عمل كند. امانتها را به صاحبانشان رد كند. سپس ‍ با تنى چند از زنان و مردان راهى مدينه مى شود. اين همه فداكارى و سختى فقط براى خدا و پيغمبر خداست . على (ع ) مصداق اين آيه مباركه است :
(بعضى مردانند كه از جان خود در راه رضاى خدا در مى گذرند و خدا دوستدار چنين بندگان است(.

منبع : چهارده اختر تابناك

مؤ لف : احمد احمدى بيرجندى

در جنگ احد، آن چنان شجاعتى از على (ع ) ديده شد كه دوست و دشمن را به شگفت آورد. مسلمانان هفتصد تن و كفار قريش سه هزار سوار و دو هزار پياده با تجهيزات كامل به ميدان آمدند. على (ع ) با شمشير جانشكار خود كفار زيادى را كشت . هر زمان كه دشمنان كينه توز، پيامبر اكرم (ص ) را در ميان مى گرفتند؛ على (ع ) حملات آنها را دفع مى كرد. قدرت جنگاورى على (ع( باعث شد كه شمشيرش شكست . پيغمبر (ص ) شمشير خاص ‍ خود را كه ) ذوالفقار( نام داشت به على (ع ) داد. بدن على (ع ) در اين جنگ بيش از شصت زخم برداشته بود. در همين جنگ بود كه پيغمبر پيك وحى را در ميان زمين و آسمان مشاهده كرد كه مى گويد:
)) لا سيف الا ذوالفقار و لا فتى الا على ((شمشيرى جز ذوالفقار و جوانمردى جز على وجود ندارد.

منبع : چهارده اختر تابناك

مؤ لف : احمد احمدى بيرجندى

اگرچه هرچه بر رويِ زمينه

عزاداره اميرالمؤمنينه

وليكن هيچكس جايي نگفته

چه داغي بر دله اُمّ البنينه

یارب ز کرم حال دعا بخش مرا

وز حال دعا جرم خطابخش مرا

تا امشب اگر مرا نیامرزیدی

امشب به علی مرتضی بخش مرا

سازگار

دردا که امام بتشکن را کشتند

در حال نماز بوالحسن را کشتند

می گفت علی کنار قبر زهرا

روزی که تو را زدند من را کشتند

سید رضا موید

ببین زخم سرم پیداست ، دیگر بر نمی خیزم
هوای رفتنم زیباست ، دیگر بر نمی خیزم

کنار گریه های دخترش با خنده می گوید
عزیزم ،مادرت اینجاست ، دیگر بر نمی خیزم

عذابی میکشم تا رد شوم از کوچه ای باریک
برام این قصه جانفرساست، دیگر بر نمی خیزم

تمام عمر حسرت خورده ام ، آنروز پشت در
چرا جای علی ، زهراست ،دیگر بر نمی خیزم

چرا سهمم شده دستان بسته، سهم او... ای وای
درون سینه ام غوغاست ، دیگر بر نمی خیزم

که من تنها سرم زخمی شد و او کل اعضایش
دلم درگیر حسرت هاست، دیگر بر نمی خیزم

قاسم افرند

رادمردی مهربان با دست های پینه دار

در میان کوچه های شهر غربت رهسپار

کیسه های نان و خرما روی دوش خسته اش

کیست این مرد غریبه، با لباسی وصله دار؟

کهکشان ها شاهد غم های بی اندازه اش

ماه می گرید برایش چون دل ابر بهار

نیمه شب ها لابه لای نخل ها گم میشود

چاه می داند دلیل گریه های ذوالفقار

در کنار چاه هرشب ایستاده جبرئیل

تا تکاند از سر دوش علی گرد و غبار

چند سالی هست بعد ماجرای فاطمه

لرزشی افتاده بر آن شانه های استوار

قامت سرو بلندش در هلال افتاده است

زیر بار رنج های تلخ و سخت روزگار

جای رد ریسمان های زمخت فتنه ها

سال ها مانده است بر دست کریمش یادگار

وحید قاسمی

کشتی دین بی ولای مرتضی لنگر ندارد

قیمتی در روز محشر دین بی ایمان ندارد

سعی کن مأوا کنی در کشنی آل محمد

سرنشین این سفینه بیمی از طوفان ندارد

سید رضا موید

در مذهب ما کلام حق نادعلیست

طاعت که قبول حق بود یاد علیست

از جمله آفرینش کون و مکان

مقصود خدا علی و اولاد علیست

***

به بازار عمل با دست خالی

من و دامان تو مولل موالی

بود هم در قیامت این شعارم

خدایا من علی را دوست دارم

حافظ

به نخسه نیست نیازی طبیب را بـبرید           بــرای مرگ علی دست بر دعا ببرید

اگر بناست مداوا کنید ز خــــم مـــــرا           بــر آن مریض خرابه نشین دوا ببرید

دلم برای یتیمان کـــــــوفه تـــنگ شده          کمک کنید و مـــرا در خرابه ها ببرید

سلام من به شما ای فــرشتگان خــــدا          نبرد فــــــاطمه بـا خود مرا شما ببرید

جنازه من مظلوم را چو مــــادرتــــان          شبانه، مخفیانه و تنها و بی صدا ببرید

نشسته اند یـــتـــــــیمان در انتظار پدر         کمک کنید مـــــــرا در خرابه ها ببرید

فراق دوست ز تیغ عدو برنده تر است         مرا بــــه دیدن زهرا و مصطفی ببرید

اگــر بـــــــناست تسلی دهید بر دل من         بـــرای قـــــــاتل سنگین دلم غذا ببرید

                                                                   غلام رضا سازگار

تمام کــــــــوفه را ماتم گرفته                    یتیمی دامن مــــادر گرفته

منـــــــاجات علی دیگر نیامد                     به مسجد ساقی کوثر نیاید

حسن اشک عزا از دیده بارد                    حسین تشنه لــب بابا ندارد

عـــلی شد کشته تا قرآن بماند                   علی شد کشته تا ایمان بماند

 عـــــلی چون در میان بستر افتاد                 ز غــــــم زینب بیاد مادر افتاد

          کــــــنون در بستر زهرای خسته                عـــلی خوابیده با فرق شکسته

          به خون فرق بابا چون نظر کرد                   همان دم یاد خون پشت در کرد

   بـــــیا زیـــــــنــــــب کـــــــــنـــارم           کـــه من جز تو پرستاری ندارم

          بــــیا زهــــــــــــــــرای خـــــــــانه           بـــــــسوی مــادرت باشم روانه

          بیا زینب بــــــــه بــــــــالین سر من          کـــه داری بوی زهرا دختر من

          بیا زینب دگـــــر از عــــــمر سیرم           دعــــــا کن دخترم دیگر بمیرم

          بیا زینب که من حــــــــرف تو دانم           سلامـت را به زهرا می رسانم

          بیا زینب بـــــــه تــــو دارم وصیت           که بعد از من بسی گردی اذیت

          بیا زینب که غم بر من نصیب است          خـدا داند حسین من غریب است

          بیا زینب حسن را یــــــــــاوری کن          بــــــــرای اهل خانه مادری کن

          بیا زینب نشان کــــــــــــوچه ای تو          کــــــه ثانی علی در کوفه ای تو

          بیا زینب که هـــنگام عـــــــــزا شد          دگــــــر بابای تو حاجت روا شد

خورشید زمین و آسمان است علی                شخصیت برتر از گمان است علی

بنوشته ز خون بطاق هر مـحرابی                مـــــــظلوم همیشه زمان است علی

                                                                              سید رضا موید